Kids Personal
Door Chantal 23 maart 2018 122 reacties

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik iedereen respecteer. Ik schrijf dit artikel niet om andere mensen te veroordelen en ik ben ook geen expert op het gebied van privacy. Deze blog is persoonlijk en gaat over mijn kijk op de privacy van mijn eigen kinderen.

Tot een paar weken geleden deelde ik geen foto’s van mijn zoons op sociale media. Dat wil zeggen: geen herkenbare foto’s. Er waren wel eens foto’s van de zijkant of oudere babyfoto’s van Caelan waar hij inmiddels niet meer op lijkt. Maar echt herkenbaar, met het volle gezicht in beeld, nee dat niet.
Sinds de geboorte van Roan vonden we beiden dat hij niet op social media hoeft. Mijn man werkt in de ICT en hij is zich als geen ander bewust van de mogelijke gevaren van het internet.

Artikelen die ik las bevestigden mijn gevoel. Dat mensen heel erg makkelijk met de foto’s van je kind aan de haal kunnen gaan, en dat deze mensen niet altijd goede bedoelingen hebben. Nu is een foto van jouw kind op Aliexpress erg vervelend maar nog wel relatief onschuldig.
Maar onschuldig of niet, de ervaring leert dat de foto’s in de meeste gevallen niet verwijderd worden als je daar om vraagt. Jouw kind wordt (onbetaald) ingezet voor commerciële doeleinden, namelijk het verkopen van namaak merkkleding.
Foto’s kunnen ook gebruikt worden op het darkweb, op sites voor pedofielen, gedeeld worden in kringen waarvan je het bestaan niet eens weet. En dan maakt het soms niet uit dat ze gewoon kleren aan hebben.

 

 

En ander, minstens zo belangrijk, argument vind ik de keuzevrijheid van mijn zoons. Hoewel ik er voor jaren ’80 begrippen misschien helemaal niet gek bij liep, schaam ik mij rot als ik mijn oude kinderfoto’s bekijk. Het kapsel, de kleding, ik zag er niet uit. Vind ik dan. En die foto’s zitten dan nog veilig in een fotoalbum geplakt, dat bij mij thuis op zolder ligt.
Mijn zoons zijn beiden nog niet oud genoeg om zelf een keuze te maken. Te kiezen welke foto van zichzelf ze wel of niet leuk vinden, welke informatie we wel of niet openbaar mogen delen. En dan is dat ook geen fysiek fotoboek maar een online dagboek. Voor ons lijkt het allemaal zo onschuldig maar ik denk dat minstens 90% van de kinderen later de wenkbrauwen nog wel eens op zullen trekken als ze zien wat hun ouders online gedeeld hebben.
Het is ook niet voor niets dat de meeste kinderen, naarmate ze ouder worden, steeds minder op de foto willen.

Kinderen van nu hebben ook recht op privacy, opgroeien zoals wij in de jaren ’80 of ’90 deden. Zonder dat vader of moeder iedere snottebel, dwarse peuterbui of nieuwe outfit delen met een groep volslagen onbekenden.

En toch zwicht ik de laatste weken ook voor de “sociale druk”. Ik ben net als iedere andere ouder apetrots op mijn jongens. Ze zijn niet mooier of slimmer dan andere kinderen maar voor mij zijn ze de allerleuksten. Ik merk dat mensen het vreemd vinden dat ik geen foto’s van ze deel, alsof ze iets mankeert. En het tegendeel is het geval.
Daarbij komt dat ik sinds een jaar eindelijk werk heb gemaakt van fotografie. Die spiegelreflexcamera heb ik al tien jaar, de liefde voor fotografie (voor en achter de camera) al mijn hele leven. Een fotografie cursus heeft mijn passie verder aangewakkerd en ik ben druk bezig om nieuwe dingen te leren en te verbeteren. Mijn enige “modellen” zijn mijn kinderen, ik ben trots op mijn jongens en sommige foto’s die ik maak. Ik vind het steeds lastiger worden om originele foto’s te maken waar ze niet herkenbaar op staan en soms ben ik blij met een portret dat ik dit graag wil delen.

 

 

Ik krijg reacties op hetfeit dat ze nu meer “zichtbaar” zijn en dat maakt dat ik weer ga twijfelen. Doe ik hier wel goed aan? Ik geloof nog steeds heilig in mijn argumenten om mijn jongens te “beschermen”. Om ze later, als ze een heel stuk groter zijn, zelf de keuze te geven wat ze wel en niet met de buitenwereld willen delen. En nee, ze zijn heus niet de meest bijzondere kinderen ter wereld die acuut ten prooi vallen aan een pedofielen netwerk, maar het feit dat het zou kunnen…
En dat ik dat dan misschien niet weet…Dat ik ze niet in bescherming heb genomen terwijl ze nog zo klein en kwetsbaar zijn.

Ik zou natuurlijk mijn Instagram profiel op privé kunnen zetten maar dat is voor mij niet waar Instagram om gaat. Ik volg zelf bijna nooit mensen met een afgeschermd profiel omdat ik graag wil weten wat ik precies ga volgen. Het is een visueel medium, waar het juist om de foto’s draait.
Het hebben van volgers is niet zaligmakend maar het ontdekken van nieuwe profielen, mooie foto’s en het leren kennen van andere moeders is juist wat het voor mij zo’n geweldig medium maakt.
Ik kan ontzettend genieten van de mooie plaatjes van andere mensen en hun prachtige kinderen. Het is echt een inspiratiebron. Plus het feit dat mijn Instagram een verlengstuk is van mijn blog en omgekeerd.

Wat niet wegneemt dat het soms voelt alsof ik mijn kinderen “verkoop”. Verkoop voor likes, reacties of een gratis t-shirt. Iets waar ik principieel tegen was en nu toch steeds vaker doe.
Mijn twijfels zijn heel sterk en hoe meer mensen reageren op het feit dat mijn kinderen nu wel zichtbaar zijn, hoe meer ik de behoefte voel om alle foto’s weer te verwijderen. En misschien dat ik dit in de toekomst ook nog wel ga doen.

 

 

Als mijn kinderen groter worden dan weet ik namelijk pas wat de impact van social media is geweest.En dan kan ik de tijd niet meer terug draaien. Als ze tijdens een sollicitatiegesprek nog steeds de foto’s en informatie tegen komen die jaren daarvoor door hun moeder met de wereld gedeeld is. Want dat is het verschil met vroeger: internet dat blijft. Je kunt het wel verwijderen maar je hebt geen zicht of invloed op wat andere mensen met die gegevens doen.
En misschien klinkt dit voor sommige mensen wat negatief of overtrokken maar privacy en internet zijn twee dingen die in deze tijd niet echt goed samen gaan. Ik denk dat veel mensen onderschatten hoe makkelijk foto’s op te slaan/te delen zijn en wat de impact op hun kinderen zal zijn, tien jaar later.

Welke keuze hebben jullie voor de kinderen gemaakt? En twijfel je daar ook wel eens over?

Liefs,
Chantal

Meer lezen?

Chantal

Chantal, thirty-something, moeder van twee jongens: Roan en Caelan.
Naast fulltime moederen vul ik mijn dagen met fotograferen, planten verzorgen, DIY projecten en op goede dagen gezond eten en sporten ;-)

122 thoughts on “Privacy van kinderen op sociale media”

  1. Hey, volg je helemaal. Ik had geen Instagram voor Vinn geboren werd en deelde enkel foto’s van Lou op fb prive. Maar hoe zieker de wereld werd, hoe meer ik het gevoel had dat ik ze toch niet altijd kan beschermen en de drang voelde om iets positiefs in de wereld te sturen.

    Ik ben ook wel trots op het feit dat shops mijn foto’s willen gebruiken, denk ook niet dat mijn kids mooier of bijzonderder zijn maar denk gewoon dat mijn contact echt is en het contact dat we terug krijgen ook en dat geeft voldoening. Dus niet het gevoel dat ik ze verkoop voor kleding maar zie het meer als een uit de hand gelopen hobby of zeg maar bijbaan

    Wel let ik, vooral bij de foto’s waar ze volledig zichtbaar op zijn, op welke # ik gebruik. En als ik de keuze heb tussen een mooie foto die onherkenbaar is of even mooi maar herkenbaar kies ik wel voor de eerste

    Beantwoorden

    1. Hi Tessa,

      Goed dat je er zo bewust mee bezig bent. Het blijft gewoon een lastige afweging en soms weet je ook pas achteraf waar je goed aan doet.
      Het is ook zeker een eer als jouw kinderen ergens model voor mogen staan!

      Liefs,
      Chantal

      Beantwoorden

  2. Hee meis! Het was me ook al opgevallen dat je prachtige mannetjes ineens ‘zichtbaar’ waren! Het viel me vooral op omdat ik zelf ook oplet wat ik online zet en op mijn openbare insta profiel mn zoontje ook niet herkenbaar plaats. Dat blijft voor mij ook nog lastig omdat je soms de prachtigste foto’s hebt waar je ook trots op bent maar waar hij volledig herkenbaar is. Waar ik dan voor kies is om die foto op mijn afgeschermde facebookpagina te zetten, waar mijn vrienden hem wel kunnen zien. Maar blijft een lastige issue!!

    Beantwoorden

    1. Hi Nelleke,

      Ja klopt, het blijft gewoon een moeilijke afweging. Roan zijn gezicht heb ik vier jaar afgeschermd maar zijn school zet bijvoorbeeld ook gewoon foto’s online. Het is lastig om ze te beschermen maar ook om te weten waar je nu goed aan doet.

      Liefs,
      Chantal

      Beantwoorden

  3. Ik heb de meest herkenbare foto’s verwijderd van mijn profiel, omdat Mr.L. niet meer op de foto wil. Hij is vier.
    Bewust deel ik de namen van onze kids niet online zodat het zoeken moeilijker wordt… maar misschien is dat ook maar een façade – geen idee. En juist dat feit, dat ik geen idee heb wat wel en niet veilig is, staat mij tegen.
    Zo jammer he, want sociale media zijn hartstikke leuk! Maar idd, ik moet ook niet aan een openbaar kinderfotoalbum van mijn eigen foto’s denken ??

    Doen waar jullie je op dat moment goed bij voelen lijkt mij het beste.

    Liefs!

    Beantwoorden

    1. Dat is ook wel een goede, San. Ik heb Roan eigenlijk helemaal niet gevraagd wat hij wil. Maar als hij zegt dat hij het wel goed vindt dan kan hij misschien ook de gevolgen nog niet overzien ben ik bang. Ik denk zeker dat het zoeken moeilijker wordt als je geen namen gebruikt maar ik denk ook dat bedrijven als Facebook toch alles wel van ons weten.
      Lastig dilemma he?

      Liefs!

      Beantwoorden

  4. Ik snap je gevoel heel goed. Ik plaats onze knul ook niet herkenbaar op social media (inderdaad alleen van de achterkant, voorkant, of een grote insta-sticker op z’n bakkes) en dat houd ik ook zo. Simpelweg omdat ik inderdaad niet weet of hij dat wel wil en hoe lang het blijft staan, en dat vind ik niet nodig en simpelweg niet eerlijk. Ik merk wel dat een hoop influencers of bloggers het doen ‘omdat het erbij hoort’. Terwijl je nog altijd zelf bepaalt wat, hoeveel en waarom je iets deelt. Zolang je dat voor jezelf kan verantwoorden is geen enkel antwoord goed of fout; als je maar weet (en erachter staat!) waarom je iets deelt (of juist niet) 🙂

    Beantwoorden

    1. Hi Rachelle,

      Klopt wat je zegt over bloggers en influencers. En ik zwicht er soms ook voor, terwijl het eigenlijk niet goed voelt. Je verkoopt eigenlijk gewoon je kind en staat die “beloning” in verhouding voor het “werk” dat je er voor levert? De privacy van je kinderen die je inlevert? Lastige kwestie hoor. Wat goed dat jij je zoontje afschermt, ik neig er naar om dat ook weer te doen.

      Liefs

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.