Vandaag vertelt Mama Emy haar verhaal. Emy is 31 jaar en moeder van Phlyn (2) en Philou (9 maanden). Na de bevalling van Philou liep Emy een baarmoederontsteking op.

“Toen mijn zoon Phlyn net één was raakte ik opnieuw zwanger. Na zestien weken zwangerschap kwamen wij erachter dat we dit keer een meisje verwachtten. Ik voelde mij, op alle standaard kwaaltjes na, erg goed. Al is het wel pittiger om zwanger te zijn als je een dreumes hebt rondlopen.

Na een supersnelle bevalling van nog geen 2,5 uur mochten wij onze prachtige dochter Philou vasthouden. Omdat de bevalling zo snel ging ben ik thuis bevallen. De placenta volgde vrij vlot.
Ik was nog helemaal in een roes, toen de verloskundige zei: “ik weet niet helemaal zeker of de placenta compleet is. Mocht je de komende dagen iets voorbij zien komen, dan moet je aan de bel trekken”.
Maar ja…”iets” voorbij zien komen? Er komt zoveel voorbij in de kraamweek. Ik besteedde er verder geen aandacht aan en vertrouwde op de kundigheid van de verloskundige.

 

 

Eigenlijk voelde ik mij best goed. De eerste dagen zijn nooit fijn, maar daar had ik mij al op voorbereid. Iedereen zei wel dat ik een vreemde gele kleur had. En ik merkte dat ik mij aan het einde van iedere dag grieperig voelde. Ik wilde alleen maar slapen en voelde mij koortsig.
Ik verweet het aan slaapgebrek en ik had misschien wel een virusje opgelopen. Het was immers hartje winter.

Tot het moment dat ik Philou in bad deed en haar aankleedde. Bij de commode viel ik bijna flauw doordat het mij zo veel energie kostte. Mijn man zei steeds dat ik naar de dokter moest gaan, omdat het iedere dag slechter met mij ging. Dit wuifde ik weg. Ik nam mij voor dat als ik na het weekend nog ziek was, dat ik dan de huisarts zou bellen.

Het was maandag drie Januari, Philou was tien dagen oud. Ik belde de huisarts, want natuurlijk was het niet beter geworden, alleen maar erger. Ik besloot om er alleen heen te gaan. Als ik eraan terug denk verklaar ik mijzelf nog voor gek. Mijn moeder paste op Philou en mijn man ging zwemmen met Phlyn.

 

 

Ik had een afspraak met een vrouwelijke huisarts die gespecialiseerd was in gynaecologie. Ze haalde mij uit de wachtkamer en inventariseerde mijn klachten. Ik zei tegen haar dat ik hele erge hoofdpijn had, koortsig was en nog steeds bloedverlies had. Ze zei meteen dat ze mij wilde onderzoeken.

Ik schrok hier erg van, daar had ik niet op gerekend. Ik ging uit van een antibiotica kuur tegen griep. Ik ging op de tafel liggen en de dokter zei direct: “Dit is niet goed! Dit is echt niet goed, je moet worden opgenomen in het ziekenhuis, want ik vermoed een baarmoederontsteking”.

Ik schrok heel erg. Dit had ik totaal niet zien aankomen. Iedereen die mij kent weet dat ik niet lang zonder mijn kinderen kan, laat staan dat ik een paar nachten in het ziekenhuis moest liggen. Het eerste dat ik vroeg was of Philou mee mocht. Ze was immers nog geen twee weken oud. Dat mocht gelukkig.
Ze nam contact op met de kraamafdeling in het ziekenhuis en maakte een afspraak voor een echo. Ik kon alleen maar huilen en verontschuldigde mij dat ik zo overstuur was.

 

 

Ik mocht naar huis om even wat spullen te pakken en ik moest daarna meteen naar het ziekenhuis. Huilend belde ik mijn man op en reed ik naar huis. Snel zocht ik wat spullen bij elkaar en in een waas reden we naar het ziekenhuis.
Ik kreeg een inwendige echo (geen pretje zo net na een bevalling) en de arts zei: “het is een wat rommelig beeld”. Wat ik daar nou mee moest?

Er werd besloten om mij op te nemen in het ziekenhuis voor twee nachten zodat ik via een infuus antibiotica toegediend kreeg. Dit was echt een klap. We waren zo gelukkig, alles ging goed en nu dit.
Je wordt uit je fijne thuis gehaald, de verpleging gaat zich ineens met jouw dochter bemoeien terwijl er met haar niets aan de hand was en ik moest twee nachten zonder mijn mannen. Ik voelde mij inmiddels zo ziek dat ik niet eens bezoek of televisie kon verdragen.

Gelukkig sloeg de kuur aan en mocht ik na twee lange nachten weer naar huis. Ik voelde mij nog lang niet beter, maar ik wilde er ook geen minuut langer blijven. Achteraf is het natuurlijk erg dom dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken. En de artsen waren het ook niet eens met de beslissing van de verloskundige om mij zo te laten gaan. Als er een vermoeden is dat de placenta niet compleet is kan dit natuurlijk erg gevaarlijk zijn. Wat het achteraf ook is geweest.

 

 

Toen ik uit het ziekenhuis kwam was ik nog lang niet beter. Ik moest de antibioticakuur thuis oraal afmaken. De symptomen namen na een week af. Het hele herstel heeft zeker wel twee maanden geduurd. Ik merkte dat vooral aan dat ik heel futloos was en vermoeid.
Mocht er na de bevalling enige twijfel zijn of de placenta compleet is en krijg je koorts, trek dan zeker aan de bel!

Liefs,
Emy